“งานเลขานุการนี่ช่างน่าเบื่ออย่างน่าประหลาดใจ” เธอกล่าว ด้วยวัยเพียง 28 ปี ตำแหน่งนี้กลับฝังแน่นอยู่ในรูปร่างที่ผอมบางและกิริยามารยาทที่สมบูรณ์แบบของเธอ แทบไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมเลย อย่างไรก็ตาม เธอเผยออกมาอย่างง่ายดายว่า “ความน่าเบื่อ” นี้ไม่ใช่แค่ชื่อเรียกอีกอย่างของความยับยั้งชั่งใจ แต่เป็นเสมือนม่านบางๆ ที่ใช้ปกปิดความปรารถนาในความตื่นเต้น “ฉันต้องการความตื่นเต้น” ความปรารถนาไม่ได้สว่างไสวขึ้นจากการถูกเก็บเป็นความลับ แต่ด้วยการประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงที่สงบเช่นนี้ รูปทรงของมันก็ยิ่งเด่นชัดขึ้น “ฉันชอบรูปลักษณ์ของผู้ชายที่อายุมากกว่า” เธอเสริม การประกาศความชอบและไม่ชอบนี้ไม่ได้สรุปลงเป็นรายการคุณลักษณะ แต่กลับสรุปลงเป็นทัศนคติเดียว นั่นคือรูปลักษณ์ภายนอก ความกระชับของคำนี้ยืนยันสถานการณ์ในชีวิตประจำวันที่เธอมักจะเป็นฝ่าย “อุทิศตน” และในขณะเดียวกันก็บ่งบอกถึงความปรารถนาที่จะพลิกสถานการณ์นั้น โดยใช้วลีง่ายๆ ว่า “ฉันอยากจะแสดงความก้าวร้าวบ้างเป็นครั้งคราว” สิ่งสำคัญที่นี่ไม่ใช่ความเรียบง่ายของคำศัพท์ของเธอ แต่คือการที่สำหรับเธอ การพลิกสถานการณ์นี้ไม่ได้เป็นการจัดฉาก แต่เป็นการฟื้นฟูสมดุล ตั้งแต่แรกเริ่ม เธอสูญเสียการควบคุม โดยไม่ต้องใช้คำอุปมาอุปไมยมากเกินไป ซึ่งเห็นได้ชัดเจนจากการหายใจที่ไม่สม่ำเสมอและการมองเมินเฉยของเธอ อย่างไรก็ตาม คำพูดซ้ำซากที่ว่ารูปร่างอันงดงามถูก "เหวี่ยงไปมา" บังคับให้เราต้องยอมรับว่านี่เป็นไวยากรณ์เดียวที่ร่างกายเลือกใช้เพื่อทำลายสมดุลของตัวเอง สิ่งที่เธอปรารถนา—ไม่จำเป็นต้องปรุงแต่งด้วยคำที่คลุมเครือ—คืออวัยวะเพศชาย และการมาถึงของมันถูกบันทึกไว้อย่างไม่ใส่ใจว่าเป็นช่วงเวลาที่ความปรารถนาของเธอหยุดชะงัก ไม่ใช่จุดสิ้นสุด คำแสลงที่ว่า "ถึงจุดจบ" ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเพียงเครื่องหมายวรรคตอนชั่วคราวเพื่อขยายพื้นที่ว่าง ซึ่งสะท้อนถึงความสามารถของเธอในฐานะเลขานุการอย่างน่าประหลาด ความแม่นยำของมือที่จัดการทุกสิ่งถูกละทิ้งไปอย่างจงใจ และความวุ่นวายก็ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นระเบียบเดียว “เลขาฯ น่ะเรียบง่าย” เธอกล่าว แต่ความเรียบง่ายนั้น ดุจดังแสงสว่างที่ส่องลงมาอย่างเงียบเชียบตรงมุมภาพ กลับยิ่งขับเน้นความเกินพอดี ความเกินพอดีไม่ได้เข้ามาทำร้ายเธอ เธอกลับเชื้อเชิญมันเข้ามา ท่าทางเชิญชวนนี้ทั้งสง่างามและป่าเถื่อนที่สุด